گرفتن اعتراف اجباری از زندانیان سیاسی یک ترفند قدیمی حکومت‌های دیکتاتوری است تا از طریق آن اعمال خود را درست نشان داده و افکار عمومی را با خود همراه کنند. حکومت جمهوری اسلامی نیز در اعتراف گیری اجباری دست کمی از سایر حکومت‌های دیکتاتوری نداشته که هیچ، بلکه در این زمینه بسیار فعال عمل می‌کند و از بیشتر مخالفان سیاسی خود اعتراف اجباری ویدئویی گرفته و آن را منتشر می‌کند. در برخی موارد هم اصلا نیازی نیست که مخالفت سیاسی خود با جمهوری اسلامی را آشکارا بیان کنید، همین که طبق الگو مطلوب حکومت رفتار نکنید شاید مسیرتان به بازداشتگاه‌های مخوف علی خامنه‌ای، شکنجه گرانش و بازجوخبرنگارانش بخورد.
اما رفتار درست در مواجهه با اعترافات اجباری تلویزیونی جمهوری اسلامی چیست و در صورتی که اعترافات اجباری زندانیان توسط جمهوری اسلامی پخش می‌شود باید چه کنیم؟ در این مقاله به راهکارهای لازم برای مواجهه با پخش اعتراف اجباری اشاره خواهیم کرد.
اقدامات لازم در مواجهه با پخش اعتراف اجباری
همانطور که عنوان شد، دیکتاتوری جمهوری اسلامی اعترافات اجباری زندانیان را با اهداف خاصی پخش می‌کند؛ بنابراین، ما به عنوان ایرانیان آزادیخواه وظیفه داریم تا اجازه ندهیم حکومت با پخش اعترافات اجباری به اهداف خود برسد. دو عامل ایجاد ترس در مبارزان راه آزادی و کنترل افکار عمومی (شستشو مغزی) اهداف اصلی حکومت از پخش اعترافات اجباری مخالفان سیاسی هستند.
ویدئو اعتراف اجباری را تماشا نکنید
بهترین راهکار برای اینکه اعتراف اجباری تاثیرگذاری خود را از دست دهد عدم تماشا آن است. حکومت سعی می‌کند با استفاده از ویدئو اعتراف اجباری یک پیام دروغین را به شما منتقل کند و بهتر است که به هیچ عنوان این پیام را دریافت نکنید. بنابراین، توصیه می‌شود تا ویدئوهای اعتراف اجباری را تماشا نکرده و دیگران را به تماشا نکردن آن‌ها تشویق کنید. زندانیان سیاسی پیش از رفتن به زندان موضع خود را با صحبت‌ها و رفتارشان مشخص کرده‌اند و نیازی نیست که به اعتراف اجباری ناشی از شکنجه آن‌ها توجه کنیم.
ویدئو اعتراف اجباری را به اشتراک نگذارید
فرقی نمی کند که می‌خواهید برای زندانی شکنجه شده دلسوزی کنید یا اینکه دوستان خود را از رذالت‌های جمهوری اسلامی آگاه سازید، اگر ویدئو مربوط به اعتراف اجباری را به اشتراک بگذارید در زمین حکومت بازی کرده‌اید و شما به یک مهره برای انتقال پیام دروغین جمهوری اسلامی تبدیل شدهاید.
اعتراف اجباری را چیز دیگر نخوانید
اعتراف اجباری اعتراف اجباری است نه چیز دیگری! شخصی که تصویر آن در مقابل شما پخش می‌شود روزها، ماه‌ها و شاید هم سال‌ها از نظر جسمی رو روحی شکنجه شده و حالا به اجبار در مقابل دوربین قرار داده شده تا سناریو مورد نظر حکومت را بازگو کند. بنابراین به اعتراف اجباری لقب گفتگو، مصاحبه، پرسش و پاسخ یا مواردی از این قبیل ندهید؛ حتی به آن اعتراف خالی هم نگویید، اعتراف اجباری اعتراف اجباری است نه چیز دیگری.
با کسانی که اعتراف اجباری را باور می‌کنند چگونه رفتار کنیم؟
همانطور که عنوان شد، کم‌تر کسی این روزها پیدا می‌شود که اعترافات اجباری را باور کند اما بازهم ممکن است با این افراد رو به رو شوید. از کسانی که از رانت و فساد حکومت استفاده می‌کنند که بگذریم، معمولا اعتراف اجباری را کسانی باور می‌کنند که سن بالایی دارند، هرچه در تلویزیون یا اینترنت ببیند را باور می‌کنند و تقریبا هیچ قدرت تحلیلی ندارند. در چنین مواردی بهتر است آن‌ها را با چالش‌های زیر رو به رو کنید.
چرا اعتراف اجباری به صورت زنده پخش نمی‌شود؟
اولین سوالی که باید مطرح کنید این است که اگر حکومت راست می‌گوید و چرا هیچ بازجویی و دادگاهی را به صورت زنده پخش نمی‌کند. چرا همه تصاویر مربوط به اتاق‌های بازجویی از پیش ضبط شده است؟ با این سوال باید اولین چالش را در ذهن کسی که اعتراف اجباری را باور می‌کند ایجاد کنید که اگر حکومت راست می‌گوید می‌تواند آن را زنده پخش کند و دلیلی برای پخش ضبط شده نخواهد داشت.
وضعیت بازداشت و نگهداری زندانی بازگو کنید
حتما باید تاکید کنید فردی که بازداشت شده است مدت بسیار طولانی را شکنجه شده است. به جزئیات دستگیری و نحوه شکنجه اشاره کنید و از مخاطب خود بخواهید خود را جای کسی که شکنجه می‌شود قرار دهد.
چرا همه افراد بر علیه خودشان اعتراف می‌کنند؟
باید به این مسئله اشاره کنید همه کسانی که مقابل دوربین جمهوری اسلامی قرار می‌گیرند بر علیه خود اعتراف می‌کنند و خود را مستحق مجازات می‌دانند و سپس از مخاطب خود سوال کنید که اگر این افراد که براساس سناریو جمهوری اسلامی بسیار شرور هستند، چرا تا این اندازه راحت خود را محکوم می‌کنند و تا این اندازه تمایل دارند که مجازات شوند؟ آیا یک نفر هم پیدا نمی‌شود که اتهامات علیه خود را رد کند؟
از تجربیات شخصی آن‌ها استفاده کنید
گاهی اوقات می‌توانید از تجربه شخصی مخاطب خود برای اثبات شکنجه استفاده کنید. به عنوان مثال، ممکن است مخاطب شما در دوران خدمت سربازی خود شاهد برخورد نیروهای حکومتی بوده باشد و شکنجه کردن بازداشتی‌ها را دیده باشد. شما می‌توانید از این تجربه شخصی او استفاده کرده و به او توضیح دهید وقتی که مثلا در کلانتری یک روستا یا شهر کوچک ماموران به راحتی متهمان را کتک می‌زنند و شکنجه می‌کنند، همین اتفاق در درجات شدیدتر در مورد زندانیان سیاسی اتفاق می‌افتد و آن‌ها به زور شکنجه در مقابل دروبین قرار گرفته‌اند.
شکنجه حق هیچکس نیست
ممکن است که مخاطب شما شکنجه شدن زندانی را از پیش قبول داشته باشد یا در میانه بحث آن را قبول کند اما از اتهامات واهی جمهوری اسلامی برای توجیه آن استفاده نماید. در این مرحله اصلا نباید کوتاه بیایید و حتما باید تاکید کنید که شکنجه یک عمل غیر انسانی است و به هیچ عنوان حق هیچکس نیست که شکنجه شود. نباید اجازه دهید مخاطب شما با دیدگاه جمهوری اسلامی به مسائل نگاه کند باید او را با ویژگی‌های یک سیستم عادلانه دادرسی آگاه سازید.
کلام آخر
خیلی مهم است که ناخواسته به مهره تبلیغاتی حکومت تبدیل نشده و با پخش اعتراف اجباری مقابله کنید. همچنین مهم است از افرادی که اعتراف اجباری را باور می‌کنند نا امید نشده و با آرامش و حوصله باورهای آن‌ها را به چالش بکشید و امید داشته باشید که چشم خود را روی حقیقت باز کنند.
